Een nacht die aan de muur hangt

Om 18.00 uur gingen we op weg naar de Causse Noir en de Boffi-site. Voor ons liggen de rotsachtige Gorges de la Dourbie, uitgesleten tussen de Larzac en de Causse Noir. Het panorama is uitzonderlijk! Vanaf de rand van de richel wenkt de smaragdkleurige Dourbie ons om een duik in de afgrond te nemen… Voor nu is het tijd voor de klettersteig.

De druk en opwinding nemen toe op het ritme van het gerammel van karabiners, katrollen en harnassen die voor ons worden klaargemaakt door Vincent, onze gids op dit avontuur.

Laten we 2 uur klettersteigen. De eerste verbazingwekkende stappen: hier begint alles op de top van de klif en stort je in de leegte!
Bedenk je dat eens!

Twee stappen en je omarmt de hoge kliffen van de Gorges de la Dourbie.
De route is zeer luchtig en toegankelijk… de indruk dat je in de leegte loopt!!
De klettersteig verloopt zowel horizontaal als verticaal, van metalen sporten tot natuurlijke houvast of treden in de rots, van apenbruggen tot loopbruggen.

En dan, in de bocht van een rots, het Viaduct van Millau! Het doemt op tegen de achtergrond van deze minerale omgeving! Het is onthutsend om je hier te bevinden, vastgeklampt aan de klif, in het hart van het natuurpark Grands Causses, en tegenover het Viaduct van alle records. Van 100% natuur naar 100% hightech, het is maar één stap… of liever gezegd één trede!”

Het Viaduct van Millau is net als wij: zwevend in de lucht, licht en luchtig. Er zit gas (vacuüm voor niet-ingewijden) onder onze voeten!

Laten we beginnen! We ontdekken de portaledge, deze wandtent die aan kliffen kan worden opgehangen.

Vincent, onze gids vanaf het begin, legt uit hoe het werkt voordat hij het samen met ons opzet. Het is eenvoudig, minimalistisch maar zeer ingenieus. Hij is welwillend, met precies de juiste woorden om ons gerust te stellen over de stevigheid, bevestiging en veiligheid.

De spanning is voelbaar als we ons installeren op de portaledge, vooral als Vincent weggaat. Dit is het, we zijn er, alleen op de wereld!

Het is een echt knus nestje, hoog boven de Gorges de la Dourbie…

Geef ruimte aan contemplatie, meditatie, dagdromen…

Voor mij was bivakkeren op een rotswand net als naar de film gaan… ontoegankelijk.
Maar hier ben ik dan, met mijn dochter, hangend op een rotswand voor een fantastische ervaring, buiten de tijd.

Net als in een adelaarsnest zijn al onze zintuigen wakker:
het uitzicht op de rotsen die in vreemde silhouetten zijn uitgesneden tegen het licht van de laatste zonnestralen
het gezang van de vogels die terugkeren naar hun nesten maakt plaats voor dat van de krekels die ontwaken…. de echo’s van de bergen
de avondbries draagt de geur van bloemen en mineralen
de aan het spit geroosterde cake heeft vanavond niet dezelfde smaak!!!
heb je ooit de leegte gevoeld?!

Organisatie! De ruimte op het portaal is beperkt en het is picknicktijd, met uitzicht op de leegte en de zonsondergang. Je moet het maar durven om op 60 m hoogte te eten!

Op het menu vanavond: droge roquefortworst, walnotenbrood, gezouten lamsham, farçous, tomme van een ooi, taart van het spit, kersennectar… korte circuits en lekkernijen uit Aveyronnais.

De eerste sterren zijn al uit… de tête à tête wordt een diner bij kaarslicht!

De kou viel snel. Gelukkig bood Vincent ons 2 hele warme slaapzakken aan. Zo cocooning! Net zo comfortabel als kamperen of een bivak.

Geen smartphone of tv nodig, de show is overal om ons heen. We herlezen onze astronomieklassiekers. Waar zijn Cassiopeia, de Grote Beer, de Poolster, de Melkweg, Sirius? Hier, 1 vallende ster, 2, 3… Kijk, 1 satelliet, 2, 3… Het is een aangename duik in de kindertijd, een heerlijk slaapliedje voordat je in slaap valt met je hoofd in de sterren.

Totaal loslaten. Welterusten.

We worden vroeg wakker, bij het eerste licht, met het geluid van vogelgezang. Ze zijn er allemaal: van mezen tot roodsnavelkoeten, roodborstjes tot majestueuze vale gieren en lammergeiers.

Wakker worden als een gier in zijn nest is behoorlijk duizelingwekkend, alsof de nacht ons heeft doen vergeten waar we waren!

Vincent arriveert (uit het niets!) om ons een warme thee/koffie en wat gebak aan te bieden. We hebben Ricoré, onze ontbijtvriendin, weer ontmoet!

De eerste zonnestralen zijn zeer welkom. Een natuurlijke kachel is onmisbaar om deze dag te beginnen.

Het is tijd om de portalen te ontmantelen, vol trots dat we dit hebben gedaan. Ja, we hebben het gezegd!”

Voordat we terugkeren naar de bodem van de koe, rondt een korte abseil deze magische ervaring in stijl af.

Een diepe zucht, we leunen achterover in de leegte en bovenal vertrouwen we op het touw! Tijdens deze uitdaging worden we meegesleurd door het adembenemende uitzicht op de Gorges de la Dourbie. Wat een gevoel van vrijheid en aerobatics!

Na deze onderdompeling in de verticale wereld hebben we het plezier uitgebreid met een duik in het kristalheldere (en verkwikkende!) water van de Dourbie, een manier om de Boffi-kliffen dit keer van onderaf te bekijken!

Een rivier, een kiezelstrand… Het is te verleidelijk!

Waarschuw mooie forellen, bevers, ijsvogels… het wordt een plons!!!

Hier volgt een onvergetelijk avontuur tussen moeder en dochter (het moet ook uniek zijn als stel)! Een echt ongewone nacht, slapen hangend aan een muur, op een portaal. Een via-ferrata en abseilen als bonus. En dat alles in het sublieme landschap van de Gorges de la Dourbie. Wat nog meer?