Hondenavontuur in de Cité de Pierres
Boek
Onze kanotochten
Een hond in de Cité de Pierres
Vanochtend zijn we vroeg vertrokken vanuit Millau, op weg naar de Causse Noir en de Cité de Pierres.
Wandelschoenen, flesjes water en mijn lunchtrommel liggen in de kofferbak. Wauw, wat ruikt het naar een wandeling! Zodra ik aankom bij Montpellier-le-Vieux, krijg ik een klopje van Serge.
De kaart die bij de ingang wordt gegeven is zeer uitgebreid: de verschillende routes, bewegwijzering, moeilijkheidsgraad, schaduwrijke plekken, aandachtspunten… Wow, daar gaan we voor een cani-rando.
Op 860m hoogte is het koel, perfect om te wandelen.
Wandelen in totale vrijheid
De paden zijn goed gemarkeerd en onderhouden.
Half schaduw, half zon; half vegetatie, half rotsen.
De belangrijkste boomsoorten van de Grands Causses zijn vertegenwoordigd. Ffffff, het ruikt naar tijm en jeneverbes.
Het wordt al snel duidelijk waarom er een vergoeding wordt gevraagd voor het terrein: voor het behoud en onderhoud van deze prachtige “jungle”.
Dit is wat de Cité de Pierres te bieden heeft: 6 wandelingen van 30 minuten tot 4 uur, op verschillende niveaus, allemaal bewegwijzerd en met uitlegpanelen. Je kunt je eigen wandeling samenstellen door de verschillende lussen te combineren.
Laat je fantasie de vrije loop
Ik ontdek al snel rotsengebeeldhouwd door de natuur, met extravagante vormen.
Deze minerale curiosa hebben allemaal extravagante namen: het Harlekijnhoofd, de Sfinx, de Olifant, het Berenhoofd, de Slak. Het duurt niet lang om in het spel te komen. Mijn meesters hebben plezier in het zoeken naar dierenvormen, gezichten… en werken aan hun verbeelding. Grrr, geen hond in deze fantastische rotsen gekerfd, jammer!
Wist je dat?
Tijdens de eerste verkenning van het gebied in 1884 bracht Edouard-Alfred Martel, de vader van de moderne speleologie, alle rotsen in de rotschaos van Montpellier-le-Vieux in kaart en noemde ze bij naam, evenals veel van de opmerkelijke locaties in de Gorges en Grands Causses.
Wauw... Wat een uitzicht!
Na het eerste deel van de wandeling in het kreupelhout klim je tussen de rotsen door naar de Belvedère, een van de vele uitkijkpunten die langs de routes zijn opgezet.
Truffels in de wind, adembenemend uitzicht over de Gorges de la Dourbie en het Plateau du Larzac. Het landschap is grandioos!
Hier steekt een wildkat op snuithoogte de lucht over. Ik heb geen enkele vleugelslag gezien, hij zweeft gewoon.
Je kunt de Cité de Pierres van bovenaf ontdekken en de rotsen voelen op een via-ferrata en vervolgens de frisse lucht van de Grands Causses inademen op tokkelbanen, waarvan 1 200 meter lang!
Het adembenemende landschap van de Gorges du Tarn
Niet vergeten omhoog te kijken om de canyon te observeren. Het spel is om het erfgoed te vinden dat tijdens de wandeling is waargenomen….
Op de rechteroever, die zich vastklampt aan de kliffen, zie je achtereenvolgens de troglodietische gehuchten Saint-Marcellin en Eglazines. Saint-Marcellin is gemakkelijk te herkennen met zijn blauwe luiken…
De gieren die boven de Gorges du Tarn cirkelen, vormen grote cirkels… het is bijna hypnotiserend!!
Op de linkeroever steekt deze donkere steenstroom af tegen het groene landschap… waar komt dat vandaan?!
Je moet je voorstellen dat op de plek van het Cirque d’Eglazines ooit een vulkaan heeft gestaan. Het is dan ook een stroom gestolde lava die basalt wordt genoemd! Aan de voet van deze stroom ligt een prachtig zandstrand. Laten we ons afval niet vergeten om het te behouden…
In de verte verschijnt de rots Capluc. Dit is de top van de Causse Méjean, op het kruispunt van de Gorges du Tarn en de Gorges de la Jonte. Een subliem panorama dat toegankelijk is vanuit het dorp Le Rozier. Sommige mensen houden ervan om daar te “brunchen”!
De wegwijzer die de aankomst van de route aankondigt, is de kapotte brug in het dorp Le Rozier. Je kunt hem onmogelijk missen! Historisch gezien werd deze brug weggevaagd door een overstroming van de Tarn tijdens een “Cevenol”-episode. De natuur weet soms van zich te laten horen…
Kom je in de verleiding?
Onderweg zijn er talloze borden die wandelpaden aangeven: Le rocher de Francbouteille, le Causse Méjean, l’Ermitage Saint Pons. Wat dacht je ervan om nog een uitstapje te organiseren met een wandeling? Wat mij betreft, ik heb het al in mijn agenda gezet.
De kanotocht duurt ongeveer 2u/2u30. Je hoeft je niet te haasten…. Je moet de tijd waarderen en pauzes nemen: zwemmen, hydrateren, dutje, selfie, springen, overpeinzen, snack (als er nog eten in de bus zit?!)
12 kilometer in de benen en 12 kilometer in de armen: dat is wel een snack waard, toch? Een ambachtelijk ijsje aan het water bijvoorbeeld.