De Cité de Pierres, een uitzonderlijke stad

Martel en de ontdekkingen

Dit citaat van Édouard Alfred Martel zet de toon: de Cité de Pierres is een uitzonderlijke, tijdloze plek. Een stukje ongerepte, wilde natuur in het zuiden van de Aveyron, waar het milieu koning is. In het land van de Grands Causses ontdekte Édouard Alfred Martel niet alleen de mooiste ondergrondse grotten van de regio. De ontdekkingsreiziger bracht ook als eerste de rotschaos van Montpellier-le-Vieux aan het licht, nu bekend als de Cité de Pierres.

Een ontdekkingsreiziger in de Cité

Laten we teruggaan naar 1884. Édouard Alfred Martel was 25 jaar oud. Hij stond al bekend om zijn ontdekkingen in de Gorges du Tarn en werd voor vier dagen uitgenodigd door M. de Barbeyrac (een landeigenaar aan de Causse Noir) en M. de Malafosse (voorzitter van de Société Géographique de Toulouse) om de Cité de Pierres te ontdekken. Sinds het einde van de Middeleeuwen is de rotschaos geleidelijk in de vergetelheid geraakt, waardoor hij moeilijk toegankelijk is.

De Acropolis van de Cevennen

In ongeveer 1854 zou een officier van de geologische dienst van het leger ongeveer tien dagen op de plek hebben doorgebracht. Niet genoeg om de site te veranderen. Van 11 tot 14 september 1884 doorkruiste Martel de Cité de Pierres in alle richtingen. De ontdekkingsreiziger raakte in de ban van wat hij het “nieuwe Pompeii” of de “Acropolis van de Cevennen” noemde. In september 1885 bracht hij nog eens 11 dagen door op de site en produceerde hij de eerste kaart op 10.000 schaal van de Cité de Pierres.

De eerste excursies

Conferenties en publicaties moesten bijdragen aan de reputatie van Montpellier-le-Vieux, maar ook aan de toegankelijkheid ervan. In 1886 besloten leden van de Club Alpin Français om te helpen bij de aanleg van de eerste toegangs- en ontdekkingspaden naar het natuurgebied. De eerste gidsen konden toen rondleidingen door de Cité de Pierres aanbieden. In die tijd vertrokken de tochten vanuit het dorp La Roque-Sainte-Marguerite, op de rug van een muilezel. Om de hele route af te leggen (klim van de Gorges de la Dourbie naar de Causse Noir en terug) was een volle dag nodig.

Een groeiende bekendheid

De weg Riou Sec, die La Roque-Sainte-Marguerite met Peyreleau verbindt, werd in 1902 aangelegd met de hulp van de Touring Club de France. Pas in 1938 opende de Société de l’Aven Armand (een andere plaatselijke bezienswaardigheid gelegen aan de Causse Méjean) een weg naar Montpellier-le-Vieux vanuit het gehucht Maubert. Op dat moment begon het toerisme zich echt te ontwikkelen op deze plek. Vandaag de dag wordt Montpellier-le-Vieux erkend als een van de grootste rotsformaties van Europa.

Op het witte doek

De ruïnes van de causse, die alles weg hebben van een filmset, hebben ook naam gemaakt in de zevende kunst. Gérard Oury verfilmde de cultscène “Ben dîtes donc” uit de film La grande vadrouille uit 1965, met Bourvil en De Funès in de hoofdrollen. Het is de poort naar Mycene die wordt benadrukt in deze passage uit de film, een poort die ook het startpunt zal zijn voor sommige routes van de Trail de la Cité de Pierres, met name de kinderroute.

Land van legendes

De Cité de Pierres zit vol verhalen en legendes. Zoals die over drie feeën uit de garrigues in het zuiden die probeerden te ontsnappen aan Mourghi, een kwade geest. Amy, Amyne en Benjamine bouwden een citadel met wallen, paleizen, bruggen en pleinen, en plantten bomen, kruiden en bloemen. Een wereld zo complex dat Mourghi de weg kwijtraakte en zijn jacht opgaf. De feeën genoten vervolgens van een lange periode van vrede, voordat ze toegaven aan heimwee en terugkeerden naar de zon en de zee. De stad verviel in stilte, maar de herinnering aan deze drie vreemde inwoners leeft voort. Net als de vreemde sfeer die de ontdekkingsreiziger in ons allemaal wakker maakt. Dromen zijn altijd aanwezig in Montpellier-le-Vieux.
Spéléo grands causses