Het Viaduct van Millau begrijpen

Het Viaduct van Millau is de spectaculairste schakel in de snelweg A75 tussen Clermont-Ferrant en Béziers. Tot nu toe zijn er meer dan 60 miljoen voertuigen over de 2640 meter lange brug gereden, de hoogste snelwegbrug ter wereld, die rust op de Causse du Larzac in het zuiden en de Causse Rouge in het noorden.
Een terugblik op de geboorte van een van de belangrijkste architectonische bouwwerken van de 21e eeuw.

Millau: op weg naar vakantie

Jarenlang hadden voertuigen die Noord-Europa met Spanje wilden verbinden weinig keus. Om de reis te maken zonder de snelweg te verlaten, moesten ze de A6, de A7 en vervolgens de A9 nemen en een omweg maken.
Om deze omleidingen te vermijden, was er maar één oplossing! Om deze omleidingen te vermijden, was er maar één oplossing: de A71 nemen en vervolgens de A75, maar deze voertuigen gingen akkoord zonder de snelweg ter hoogte van de Tarn, bij Millau, en stelden zich bloot aan eindeloze files, vooral tijdens de vakantieperiodes.

Een wens van de staat

Om files en omleidingen te voorkomen, besloot de staat de A75 te voltooien. Om de stad Millau niet te isoleren, werd de doorsteek van de Tarn zeer dicht bij de zuidelijke stad Aveyron aangelegd, op een punt waar de vallei zich 2,5 km uitstrekt.

Een esthetische en moderne oplossing

Nadat de regering en de lokale autoriteiten erbij betrokken waren en de locatiekeuze vaststond, hoefde alleen nog maar de aard van het project te worden bepaald. Het idee van een viaduct bij Millau bestond al sinds het begin van de jaren 1980.
De Franse regering schreef een aanbesteding uit en in 1996 werd uit vier andere oplossingen de multi-haubanstructuur gekozen. De keuze voor elegantie en modernisme, ontworpen door ingenieur Michel Virlogeux en getekend door de Britse architect Lord Norman Foster, overtuigde de overheid. Er moest alleen nog vorm worden gegeven aan dit buitengewone project.

De uitvoering van het project: een grote uitdaging

Om de bouw van de structuur en de concessie tot een goed einde te brengen, schreef de staat een nieuwe aanbesteding uit. Een aantal bouwgiganten reageerde. Uiteindelijk werd in 2001 echter gekozen voor de combinatie van beton en staal die werd voorgesteld door Eiffage. De Compagnie Eiffage du Viaduc de Millau is niet alleen verantwoordelijk voor de bouw van het viaduct, maar ook voor de exploitatie ervan.

De bouw van het viaduct moest in recordtijd worden voltooid: slechts 3 jaar.
Een grote uitdaging voor de projectmanager.

“Het avontuur begint”

Op 14 december 2001 reden vrachtwagens en kranen de vallei van de Tarn binnen en begon de bouw van het viaduct. Er werden honderden arbeiders ingehuurd om de deadline van 3 jaar te halen.

De pijlers optillen

Voordat het ‘dek’ kon worden gelegd, d.w.z. waar de auto’s zouden rijden, moesten de 7 pijlers worden gebouwd. Om ze snel te kunnen bouwen, werd het aantal teams en kranen vermenigvuldigd met 7.
Het resultaat was dat in slechts anderhalf jaar alle pieren klaar waren, inclusief de beroemde “P2”, die met zijn 245 m hoogte het wereldrecord voor de hoogste pier vestigde.

De noord-zuidverbinding

Terwijl de pieren werden gebouwd, werden de metalen onderdelen waaruit het dek bestaat naar beide zijden van de vallei getransporteerd. In feite werd het dek aan beide zijden van de vallei voorbereid om samen te komen boven de Tarn op een hoogte van 270 meter!
De “clavage” of samenvoeging van het noordelijke en zuidelijke deel vereiste de uitvinding van nieuwe constructietechnieken, met name voor het te water laten van het dek.
Op 28 mei 2004 was de samenvoeging van het dek voltooid, waarbij niet minder dan 18 tewaterlatingen werden uitgevoerd om de operatie tot een succes te maken.

Het einde van de werkzaamheden

Drie maanden later waren de masten en 154 scheerlijnen geplaatst en waren de lasten gelijkmatig verdeeld. Er moesten alleen nog verkeersborden, wegdek, verlichting en veiligheidssystemen worden geïnstalleerd, zodat de president van de Franse Republiek op 14 december 2004 de structuur kon komen inwijden.
Het project was een succes! Het was op tijd klaar en kreeg internationale bekendheid.

Ingebruikname

Op 16 december 2004 werd het viaduct in gebruik genomen. Het duurt nu nog maar 20 minuten om de vallei van de Tarn over te steken.
Maar de hoogste brug ter wereld oversteken is niet gratis!