Larzac

De agrarische roeping van Larzac gaat duizenden jaren terug. Van de eerste transhumance herders tot de huidige veehouders, de nauwe band tussen de mens en zijn omgeving is altijd zeer sterk geweest en heeft een blijvende stempel gedrukt op het landschap. De herders, ooien en weiden waken liefdevol over elkaar: de weiden voeden de ooien, die voorkomen dat de weiden overwoekeren, en de ooien stellen de mensen in staat om in deze dorre gebieden te leven door zich te richten opmelkproductie. Uit deze combinatie ontstaat een ongelooflijk assortiment kazen, Roquefort, Pérail en andere opmerkelijke boerenkazen.

Deze subtiele relatie tussen mens en dier vormt de basis van de agro-pastorale activiteit. Deze agro-astorale activiteit vertaalt zich hier onder andere in uitgestrekte open vlaktes die een opmerkelijke biodiversiteit mogelijk maken en een ingenieus architecturaal erfgoed (tankdaken, lavognes, jasses, cazelles, drailles….)

Dit eeuwenoude erfgoed dat nog steeds sterk aanwezig is, is in alle opzichten opmerkelijk. Als bewijs hiervan staan de Causses en Cévennes sinds 2011 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO als levend cultureel landschap van de mediterrane agro-astorale landbouw.